Flexibiliteit
Phoe, die van mij wordt de afgelopen weken best op de proef gesteld. Onverwachte verdrietige gebeurtenissen, tegenslagen, zieke kinderen terwijl de werkagenda ook vol zit. Die spagaat, ken je hem ook zo goed?
Ik voel dan weer zo hoe mijn lichaam hier vroeger maar 1 weg in kende. Die van versnelling, alle problemen tackelen. Hier een duim in het gat van de dijk. Daar mijn teen en kijk, ik kan het allemaal. Alles blijft overeind. Intussen gierde de onrust door mijn lijf. Kende geen uitweg. Want dit was mijn “normaal-waarde” qua activatie niveau. En ik had nooit geleerd weer een gevoel van ontlading, de-activering toe te staan. Dat durfde ik niet, want dat voelde alsof ik niet scherp genoeg was om op elk moment op de volgende acute dreiging te kunnen reageren.
Hoe anders is het nu?
Nou spoiler: niet heel veel anders. En toch ook weer wel.
Ik blijk nog steeds te kunnen reageren. Vannacht om half twaalf toen mijn dochter verschijnselen van een vervelende infectie kreeg. Vanmorgen, in het afstemmen samen thuis wie wanneer thuis zou zijn en naar het werk kon. Bij het overleggen met een bevriende arts (fijn zo’n netwerk van supercollega’s) en daarna met de huisarts.
Het grote verschil zit in het feit dat ik nu keuze ervaar in mijn handelen. Het overkomt me niet meer, die versnelling. En ik kan weer terugschakelen en veiligheid ervaren. Terwijl ik dit typ voel ik welk effect de nacht en ochtend op mijn lijf hebben gehad. Ik geef het de tijd om aan te komen. In de praktijk. Kopje thee erbij. Even met een collega delen wat er nu weer voor mafs op mijn pad kwam. In plaats van de administratie kies ik voor het schrijven van dit blog met een fijn muziekje op de achtergrond, terwijl ik zit op een tuningboard en de ontladingen via mijn nek en rugwervels de grond in voel gaan.
Het kan dus. En je scherpte behouden en weer tot rust komen.
Dat is wat ik noem flexibiliteit. Zodat je om kunt gaan met dat wat het leven op je pad brengt…