Pijn en je brein

Ik weet nog goed hoe het het was, toen ik -inmiddels alweer 4 jaar geleden- van de reumatologe te horen kreeg dat mijn pijn een hele verklaarbare oorzaak had. Reuma dus. Totaal niet fijn, maar wat was ik opgelucht. Het zat niet tussen mijn oren, was het eerste dat ik dacht.

Omdat de huisarts en het eerste bloedonderzoek niks had opgeleverd, mijn pijnklachten onverminderd bleven en ik ook met medicatie geen grip op mijn klachten kreeg dacht ik dat ik gek werd.

Ik kon nog geen lepel vasthouden, zeer moeizaam lopen maar blijkbaar beeldde ik het me in. Volgens de laboratoriumuitslagen was ik immers gezond. Ik kon wel huilen en deed dat soms ook.

Met jaren werkervaring als verpleegkundige in de psychiatrie, piekerde ik me inmiddels ook suf of ik niet aan een psychische stoornis leed. Maar ook daarin werd mij op het hart gedrukt dat ik niks mankeerde.

Toen was er die hulpverlener die mijn ogen opende en die klip en klaar zei “Sanne, het zit wel degelijk tussen je oren! Maar niet op de manier die jij denkt of vreest!”
Pijn wordt namelijk geregistreerd in de hersenen. En die zitten dus echt tussen je oren.

BAM!

Dat voelde gek genoeg wel waar en daar kon ik wel wat mee.

Ik las me suf, verzamelde goede zorgverleners om me heen en ging zelfs opleidingen hierover volgen. Ik kwam erachter dat er wel degelijk verbeteringen mogelijk zijn. Ook bij chronische pijn.

Ons brein is namelijk “plastisch” oftewel ontvankelijk voor ontwikkeling, of je nu 5 of 50 jaar bent, je brein kun je trainen. Ook in het omgaan met pijn.

En dat ben ik gaan doen.

Of eigenlijk ben ik zorgvuldig met mijn zenuwstelsel aan de slag gegaan. Je hersenen en je ruggenmerg vormen samen je centrale zenuwstelsel. Tot zo ver de anatomieles van vandaag;-)

Tot op de dag van vandaag train ik mijn hersenen en zenuwstelsel. In mijn lijf gaat door de pijn namelijk voortdurend een alarm af. Alsof het in gevaar is. Want dat is wat er doorgaans gebeurt bij pijn, het is een alarmsignaal. Maar bij mij is door de chronische pijn mijn rookmelder nogal eens in de war. Die gaat piepen terwijl het niet hoeft. Dus leer ik opnieuw afstemmen op de juiste frequentie. “Waar rook is, is vuur’ klopt in mijn geval namelijk niet direct. Ik moest dus de gebruiksaanwijzing van mijn rookmelder herschrijven.

Een hele belangrijke hulpbron hierbij is voor mij de methode Somatic Experiencing. Deze methode gaat uit van de wijsheid van ons eigen lichaam. Het draait om balans en herstel van het natuurlijke ritme binnen het zenuwstelsel. Die balans kan om allerlei redenen verstoord zijn, door trauma, door ziekte of door verschillende combinaties van factoren.

Het gaat hierbij niet om het letterlijke verhaal, maar om de spanningspatronen die er in het lichaam zijn ontstaan weer tot rust te laten komen. Om weer een positieve organisatie in je lichaam terug te krijgen.

Het is geen ei van Columbus dat me geneest van de reuma, ik zal moeten leren accepteren dat die ziekte bij me hoort. Maar ik kan er wel mijn pijnklachten een stuk draaglijker en beheersbaar mee houden. En dat is heel veel winst. Daardoor kan ik weer werken en anderen hierin begeleiden.

Over een paar dagen start alweer het een na laatste blok van de opleiding Somatic Experiencing, ik kijk er naar uit! Want daar gaat mijn vuur van branden! In goede zin.