Accepteren als werkwoord, elke dag weer opnieuw

Accepteren kun je leren! Dat klinkt lekker en veelbelovend. Hier ben ik ook nog altijd van overtuigd. Dat accepteren geen proces is met een begin en eindpunt is heb ik echter afgelopen maand weer écht ervaren. Dat was best even slikken kan ik je vertellen.

Sinds deze zomer was ik een flinke stap verder in mijn eigen acceptatieproces rondom het ziek-zijn. De struikelblokken had ik vakkundig opgeruimd en het eindpunt was bereikt. Dacht ik…

Ik had de reuma en bijbehorende chronische pijnklachten en moeheid geaccepteerd. De nieuwe werkelijkheid -met beperkingen- had ik een plek gegeven en ik ben creatief aan de slag gegaan met de mogelijkheden die ik wél heb. Helemaal Sanne-stijl, niet het hoofd laten hangen, maar kiezen voor de positieve insteek. Hup, de schouders eronder.

Dat levert me mooie resultaten op. Mijn eigen coachingspraktijk is sinds dit jaar een feit. Ik begeleid cliënten onder andere bij het leren omgaan met hoogsensitiviteit en bij herstel na trauma. De 3-jarige opleiding mbt traumawerk kent nog maar twee blokken en dan is ook dat diploma binnen. Ook ging eindelijk de opleiding Haptotherapie verder. Vol vertrouwen zag ik de komende tijd tegemoet.

Het hoofdstuk “Accepteren” had ik afgesloten. Heerlijk, want daar hoefde ik me niet meer mee bezig te houden. Een dikke vette check op mijn activiteitenlijst. Hoppa! Ik richt mijn beschikbare energie namelijk liever op mijn gezin, opleidingen en m’n cliënten bij Wijs in je Lijf. Liet ik even zien dat je ook mét pijn en energieverlies ergens kunt komen! Het lichtende voorbeeld.

Toch kwam daar afgelopen maand een keerpunt. Want hoe wijs was ik bezig met mijn eigen lijf?

Mijn lijf begon weer te roepen, te schreeuwen. Pijn, beginnende ontstekingen en heel veel moeheid. Ik was vooral eigenwijs bezig. Had ik dat even flink weggedrukt… Het ziek zijn had ik namelijk al geaccepteerd, dus daar ging ik me niet meer mee bezighouden. Het kwam ook niet uit, paste niet in mijn toekomstplannen.

Toen las ik de woorden van Nico Goethals in zijn blog op ‘Voorbij de pijn’: “aanvaarden is niet iets dat je op een bepaald moment doet, et voilá, de kous is af en je kan verder. Aanvaarden is elke dag opnieuw aanvaarden wat er is.”  Die woorden boden me de spiegel die ik nodig had.

Want wat ik niet geaccepteerd heb is de grilligheid van reuma, het gebrek aan controle en de mate waarin die aspecten roet in mijn eten gooien.

Mijn belastbaarheid varieert sterk. In de zomer ging het goed, zelfs zonder medicatie. En nu is dat anders. Dat vraagt om andere keuzes. Eerlijk en oprecht zijn naar mezelf. Afscheid durven nemen voor nu van de doelen die ik gesteld had. Bij de tussenevaluatie blijken ze namelijk nu niet haalbaar.

Dus heb ik na veel geworstel een deel van de opleiding tot haptotherapeut op pauze gezet. Omdat het me meer energie kost dan oplevert. Het volledige pakket is nu te belastend. Ik wil mijn praktijk kunnen blijven uitbreiden, er volop voor mijn gezin, mijn cliënten en vooral ook voor mezelf kunnen zijn. Ik wil, in al mijn kwetsbaarheid, ook uitvoeren wat ik mijn cliënten voorhoud: luister naar de wijsheid van je eigen lijf. Ons lichaam heeft alle antwoorden in zich.

Voor mij betekent dat elke dag weer opnieuw accepteren wat er is, op dit moment. En dat valt niet altijd mee.