Fixen
Lange tijd in mijn werk maar ook in contact met vrienden was ik een enorme klusser. Een soort Bob de Bouwer, je weet weet wel, dat vriendelijke hard werkende mannetje uit de gelijknamige peuterserie.
Ik had de overtuiging dat ik het moest weten, dat ik met goed nadenken, hard werken de boel wel kon fixen. Had ik niet het juiste gereedschap om de klus te klaren, dan ging ik er naar op zoek.
Dat heeft me best een rijk CV opgeleverd. Voor elke nieuwe baan (dat waren er genoeg geloof me) kon ik wel weer een nieuwe cursus of verdiepende opleiding doen. Van verpleegkundige in de ouder en kind zorg tot docentenopleiding verpleegkunde. Via diverse protocollen naar zo effectief mogelijke, evidence based zorg. Precies zoals het in deze tijd verwacht wordt.
Ik raakte wel vaak uitgekeken op de protocollen (saai) en lastig was het ook, want er waren nog genoeg uitzonderingen op de geleerde regels te bedenken. Stiekem waren die uitzonderingen nog interessanter ook.
En hoe zat dat dan met zoiets als intuïtie? Dat laat zich niet vangen in een protocol.
Juist die intuïtie gaf mij als verpleegkundige vaak aanzet tot handelen: tot grondige observatie, analyse en aanpakken. Dan werd de Bob de bouwer in mij wakker: “Kunnen wij het maken? Nou en of!!!” De lijfspreuk van Bob -de-man-himself. Want fixen, daarvoor had ik geleerd. “Ik weet het niet” was dan geen acceptabel antwoord. En dat was beklemmend. Als ik het niet wist had ik gefaald, niet genoeg mijn best gedaan of was ik niet goed(genoeg) in mijn werk. Dus keek, luisterde en handelde ik vanuit een drang om altijd de volgende stap te kunnen zetten. Weten wat hierna komt in het bouwproces.
Tot nu. Of eigenlijk een tijdje geleden.
Voor het eerst doe ik opleidingen waarin de nadruk op hele andere vaardigheden ligt. Er is geen vast protocol, geen gebruikshandleiding, maar meer een gereedschapskist met allemaal mooie tools. En aan de basis om met die tools om te kunnen gaan ligt vooral nieuwsgierigheid, willen onderzoeken en bereid zijn om écht open deel te nemen aan de klus, gezamenlijk. Natuurlijk vereist het basiskennis, wat is een schroevendraaier, waarvoor kun je die gebruiken. Maar hier gaat het niet meer om fixen. Althans, niet door mij. Ik kan jouw problemen namelijk niet oplossen, niet structureel. Jij bent (al denk je soms te midden van alle troep van niet) expert over jouw eigen bouwmateriaal en ik ben slechts een mede-klusser.
En wat blijkt, het niet hoeven weten, maar bereid zijn om het samen te onderzoeken geeft me zo veel plezier, ontspanning en helderheid. Bovendien kan ik er mijn intuïtie in kwijt. Ik geniet van de bouwwerken die ontstaan en van de trots van de bouwer die het zelf gemaakt heeft. Bob is niet meer nodig.
Dus mocht je me betrappen wanneer ik op het puntje van mijn stoel zit, per ongeluk mijn helm weer opgezet heb en ik druk aan het klussen ben, geef me dan gerust een duwtje terug in mijn stoel. Want ook ik ben lerende, enthousiast en tja, old habits die hard!