thuiskomen

Dit jaar heeft het woord thuiskomen voor mij een diepere laag gekregen. Zo realiseerde ik me vanmorgen toen ik de praktijkdeur weer open deed.

Voor het eerst sinds ik werk had ik een nieuwe sensatie in mijn lijf toen ik weer naar mijn werk ging na de vakantie. Het voelt vloeiend, vloeibaar, het stroomt in mijn lijf. Flexibel en los.

Zo lang als ik me kan herinneren had ik na de vakantie altijd moeite met opstarten. Ik begon met werken op mijn 15e, verplegen in de ouderenzorg. In de weekenden en de vakanties. Om echt eerlijk te zijn had ik altijd buikpijn. Altijd het gevoel van “wat staat me nu te wachten”. Altijd een gevoel van alertheid en dreiging, samenballing in mijn lijf. Bang voor wat er komen gaat, een onbestemd gevoel van “kan ik dit wel”. Ook in mijn volgende banen deed zich dat voor. Ik had het geaccepteerd. Dit was blijkbaar iets dat bij mij hoort, bij mijn gevoelige en doordenkenkende en vooruitzienende karakter.

Maar gisteravond op de bank constateerde ik vol verbazing dat er iets anders was deze keer. Nu voor het eerst voelde ik geen spanning. Natuurlijk voelde ik de teleurstelling dat ik het lekker aankeuvelen met de kinderen en mijn vent vanmorgen moest missen. Maar er was ook een positieve kriebel. Een gevoel van “vol verwachting”. Nieuwsgierigheid naar wat er komen gaat.

Zo anders dan ik ooit beleefd heb.

Ik voel me veilig. Ben niet gespitst op wat er op me af gaat komen. Ik voel dat mijn opties om te kunnen reageren op wat zich per dag aandient enorm gegroeid zijn. Nooit geweten dat dit mogelijk is. Het ontroert me. Wat heb ik hard gewerkt al die jaren in opperste staat van paraatheid. Het maakt me verdrietig en trots tegelijk. Verdrietig omdat het zwaar is geweest. Mijn zenuwstelsel draaide overuren. Hoe zwaar dat besef ik nu pas nu ik voel in elke vezel van mijn lijf hoe het ook anders kan, nu ik in contact ben gekomen met de nieuwe opties. Trots ben ik omdat er dus zo’n kracht in de mens -in mij- zit dat ik dit wel jarenlang heb volgehouden. Dat ik nu de weg heb gevonden naar een meer rustige staat van zijn. Trots dat het me gelukt is om dit te bereiken. Wat een veerkracht eigenlijk.

En wat is het fijn om thuis te komen. Thuiskomen in mijn lijf, want dat gevoel neem ik overal mee naar toe. Of ik nou in Zweden kampeer met mijn gezin, of ik hier op de praktijk in de Meern dit blog typ of straks wanneer ik voor mijn leersessie EMI naar Maassluis reis. Ik kan nu overal thuiskomen. Omdat ik me thuis en veilig voel bij mezelf. Het is mogelijk. Dat drijft mij in mijn werk en maakt dat ik sta te popelen om weer aan de slag te gaan. Daar help ik anderen graag bij, zoals ook ik die hulp heb mogen ontvangen.