De verkeerde film…

Wat een gekke week was dit. Op maandagavond kwam ik terug van een prachtig en intens opleidingsblok. Ik verbleef op de camping van de accommodatie waar de opleiding plaatsvond, film-achtig. Maar plots belandde ik van glamping op de camping naar de afdeling reumatologie op dinsdagmorgen. Van de rol van student naar die van patiënt.

Ok, ik geef toe, die laatste rol daar voel ik me erg ongemakkelijk in. Dus probeer ik met al mijn zelfredzaamheid en vrij uitgebreide kennis van de gezondheidszorg (toch handig al die jaren als verpleegkundige en docent) naarstig mijn eigen regie te behouden.
Helaas strandde die poging in de huisartspraktijk. Ik werd uit mijn regisseursstoel geduwd en belandde op het patiëntenbankje.

Mijn wens was namelijk om mijn zware medicatie te vervangen door een natuurlijk middel. Een middel dat ik zelfs vergoed krijg van mijn verzekering, mits voorgeschreven door een arts.
Ja, een regisseur in hart en nieren heeft zijn voorwerk gedaan, kent de verhaallijnen door en door.
Maar nee, de huisarts had hier geen ervaring mee en wilde het niet voorschrijven.
Dus was de keuze een traject bij de pijnpoli of zelf het middel aanschaffen, zonder vergoeding (het wordt als prijzig supplement verkocht in de winkel).

Nou laat ik me niet 1-2-3 mijn regisseursstoel afnemen, dus ik opperde dat de reumatologe wellicht handigere plotwending was, aangezien ik daar bekend ben en het om het hanteren van mijn reumatische klachten gaat.

Eenmaal in de wachtkamer op de afdeling reumatologie constateer ik dat ik het leeftijdsgemiddelde flink omlaag haal. Een twijfelachtige reputatie. Ik slik de brok in mijn keel vakkundig weg. Die is niet handig voor de regisseur.
Al vlot ben ik aan de beurt. Gesteund door de brief van mijn fysiotherapeut en mijn regie-assistent (alias mijn man) leg ik uit wat ik kom doen.
Ik zie mezelf zitten, hoor mezelf praten en na twee zinnen van de reumatologe zet ik mijn regisseursstoel opzij. Ik merk dat hij hier niet nodig is. Wat een begrip voor de foute film die ik dacht te moeten regisseren. Tranen staan in mijn ogen.

Mijn wensen en worstelingen worden erkend. Er wordt naadloos aangesloten bij de kennis en ervaring die ik heb na een flink aantal jaren in deze dubieuze rol. Het middel dat ik graag wil blijven gebruiken kent men hier wel. Ik voel me geen eisende, aanstellerige patiënt maar goedgeïnformeerde volwassen vrouw die haar best doet met een vervelende aandoening om te gaan.
Haarfijn voelt de reumatologe ook aan waar het script nog niet zo soepel loopt. De scenes ‘belasting vs ontspanning’ en ‘acceptatie van het ziek zijn’. En stiekem merk ik dat ik me daar op mijn eigen tempo, door zorgvuldig uitgekozen professionals wel in durf te laten coachen.

Ik besef hoe belangrijk het is dat de persoon in de hulpverlenersrol tegenover je met je meekijkt, aansluit bij je positie op dit moment en erkenning heeft voor jou als mens in zijn geheel. Dat hoop ik mijn cliënten ook te bieden…

Heeft de film toch een soort happy end.